Because it's there
Door: FloorLoonstra
Blijf op de hoogte en volg Floor
24 Maart 2011 | Nepal, Bhaktapur
Namaste!
En dan sta je voor de grote taak om een van de meest bijzondere dingen die je ooit hebt gedaan in woorden om te zetten en in 1 verslag te omschrijven. Onmogelijk, maar het is het proberen waard. Zoals de meeste van jullie weten staat dit verslag in het teken van mijn trekking naar mount everest basecamp. Spanning op de dag van vertrek, want de vliegtuigjes naar Lukla, het beginpunt van mijn trek, waren al twee dagen niet uigevlogen wegens slecht zicht en sneeuw op de landingsbaan. Gelukkig was ik gezegend met een tika (rode stip) door mijn gastgezin diezelfde ochtend, waardoor ik wel bijna mijn taxi had gemist. Op het moment dat ik klaar stond met mijn backpack (5.30 uur) om de benen te nemen, moest ik nog even bovenkomen van mijn gastzus Sumi. Ik nam plaats tegenover moeders, die water en rijst over me heen gooide en mijn voorhoofd voorzag van een rode stip. Daarbij moest ik twee gekookte eieren eten in de vroege morgen en een bord plaatselijke yoghurt (brengt geluk) en kreeg ik tot slot 20 roepies, drie armbanden en een appel in mijn knuistje gedrukt. En een literfles zelfgebrouwen roxy, 50% vol alcohol, opdat ik als ik het koud had een slokje kon nemen… Een dike knuffel van moeders maakte het afscheid complete en half rennend/struikelend verliet ik mijn huisje om nog op tijd te zijn voor de taxi. De taxi was gelukkig ook om Nepali time, iedereen en alles is altijd min. 20 minuten te laat, dus kon het feest beginnen. Het vliegtuigje naar Lukla was voor mij minder feestelijk, want met een handvol verongelukte vliegtuigjes in de Himalaya vond ik de pilot die zijn pyama nog leek aan te hebben niet erg betrouwbaar. Voordeel was dat ik meteen mee kon op de vlucht, omdat het weer eindelijk weer voldoende was om uit te vliegen. Dus waar ik de week van te voren nog neushoorns aan het spotten was in de jungle, stond ik nu in de Himalaya tussen de yaks met uitzicht op besneeuwde toppen! Ook weer een wereld van verschil met Bhaktapur; door de houten hutjes, koeien, yaks en ezels met belletjes zou je kunnen zeggen dat het iets weg had van de Alpen. Samen met mijn gids/porter vertrok ik naar het eerste punt van bestemming: Phakding (2610 m). Ik had special gevraagd voor een porter/guide, omdat mijn dunne lichaampje naar mijn mening niet genoeg krachten bezat om mijn 20 kg backpack 3000 m omhoog te slepen. Bleek dat mijn guide al 5 jar niks meer had gedragen en niet met twee tassen kon lopen, waardoor ik jawel, als een van de enigen de hele weg al mijn spullen zelf heb gedragen. Schouder klopjes ontvang ik graag als ik weer terug ben.
De eerste dag een schamele 2,5 uur gelopen onder een strak blauwe hemel door schattige bergdorpjes, om aan de hoogte te wennen en ons voor te laten wenden dat de trekking toch wel mee zou vallen. Iets te vroeg gejuigd, want bij dag 2 stond onder andere een klim van drie uur op het programma, 600 m stijgen tot de 3480 m naar Namche Bazar. In mijn reisdagboek staat het volgende genoteerd over deze klim: ‘Ik werd tot het uiterste gedreven en voelde me net een pakezel. Soms had ik het helemaal gehad.’ Het eerste zicht op Mount Everest maakte wel weer alles waard. De yaks kwamen soms zo dicht langs me heen dat ik ze opzij moest duwen om niet door de horns gespiest te worden. Lange hangbruggen over woeste rivieren maakten het spannend en met mijn stok in de hand maakte ik al snel vrienden met de vele medetrekkers. Hoofdrolspelers tjdens mijn trekking waren Kathy, een 45-jaar oude doorgewinterde reizigster uit Australie, die 15 jaar in Afrika heeft gewoond en over elk land wel wat wist te vertellen; Abbi, twintigster uit London die haar baan als yogalerares had opgezegd om de wereld te verkennen; Julie, Nana en Cathrine in hun 2e gapyear uit Denemarken en Mess en Anas, ook in hun 2e gapyear uit Denemarken. Nog veel meer gekke mensen ontmoet, zoals Ted en zijn neef de brandweerman uit Canada, een groep Turken waarmee ik wat fotoshoots heb gedaan, een advocaat uit Polen en opa en oma Hillary en David die over elke tocht 4 uur langer deden. Dit slechts een kleine greep uit mijn buddies, maar met de hoofdrolspelers ben ik het meest opgetrokken.
Maar goed, rond 15.00 bereikte ik de lodge in het grote dorp Namche Bazar, waarna de rest van de dag lekker gerelaxed kon worden. Ik voelde me meer dan gezond met vier liter water op een dag (moet vanwege de hoogte) en een bedtijd rond half 9. Dag 3 was een acclimatisatiedag in Namche Bazar wat inhield dat ik 300 m hoger moest lopen om vervolgens weer in Namche te slapen. Ik had gedacht dat hoogteziekte niet veel voor zou komen, maar ik heb zelfs de meest ervaren grote bebaarde mannen terug zien keren vanwege hoogteziekte. Op weg naar Tengboche (3870 m) kwam mij zelfs ten oren date en Japanner en een porter waren gestorven wegens de hoogte, wat me wel deed realiseren dat het niet zomaar een bergwandeling was.
Vanaf Tengboche, waar een prachtig klooster stond, begon het koud te worden en de lodges primitiever. Zo was er op dag 5 in Dengboche (4410 m) al geen kraanje meer om je handen of gezicht te wassen (de hoop op een douche had ik op dag 1 al opgegeven) en was de enige manier om het warm te krijgen in mijn slaapzak liggen. Mijn waterfles vulde ik in een beekje of vroeg aan mijn gids of hij in het keukentje van de lodge water kon halen, waar ik in het water natuurlijk wel een zuiveringstablet moest stoppen (12 dagen water met chloorsmaak!). Ik sliep ook elke dag in de kleren waarmee ik overdag liep, zodat mijn kleren warm waren en ik me niet in de kou hoefte om te kleden. Rondom het gat in de wc lag ijs, waardoor ik meerdere keren bijna met mijn voeten het gat in ben gegleden. Rond 17.30 uur werd er yakpoep gestookt in de lodge en zat ik gebroederlijk rond de stookkachel de dag te bespreken met de trekkers. Het landschap was oa het bespreken waard, want elke dag waren er weer meer bergen te zien (negen dagen een strak blauwe lucht gehad!), glaciers kwamen tevoorschijn en het gevoel een paar orks uit lord of the rings tegen te komen werd steeds aannemelijker. Dag 6 was weer een rustdag, maar door wervel/zandstormen heb ik me alleen aan een 200 m hogere heuvel gewaagd waar ik bijna vanaf werd geblazen. Mijn hele kamer zat onder het zand en het had me niet verbaasd als de hele lodge was ingestort. Dag 7 stond in het teken van Lobuche (4930 m). Op 3000 m is het al moeilijker ademhalen en kost elke stap de nodige energie, dus richting Lobuche was het in schildpaddentempo de berg op. We liepen door sneeuw en over ijs en sommige stukken waren geen pad, waardoor we ons over grote stenen een weg moesten banen. Jammer genoeg trof mij die nacht een fijne hoofdpijn en begon ik me zorgen te maken over hoogteziekte, met de Japanner natuurlijk in mijn achterhoofd. De enige oplossing die ik ‘s nachts in mijn eentje kon bedenken was veel te drinken, maar waar water vandaan te halen? Toen heb ik maar met het water waarmee je het gat in de wc doorspoelt mijn fles gevuld, zuiveringspilletje erin en opgedronken. Volgende dag nog steeds hoofdpijn, maar de dag van everest basecamp was aangebroken en deze wilde ik natuurlijk niet missen! Veel water gedronken, garlic soup gegeten (goed voor het ademen) en samen met de Denen naar basecamp gelopen. Helaas stonden er geen expeditietenten, maar het basecamp doel bereikt te hebben was overweldigend! Natuurlijk even een feestje gehouden met uitzicht over de Khumbu glacier. Maar het hoogste en mooiste punt was nog niet eens bereikt, Kala Pattar genaamd (5545 m). De meeste trekkers kiezen ervoor naar Kala Pattar te gaan, omdat het uitzicht vele malen mooier is dan basecamp en de meeste mensen niet genoeg energie hebben voor beiden. Des te meer redden voor mij om me aan een laatste klim te wagen. Om 4 uur ‘s nacht ging de wekker en vertrok ik met mijn gids, met headtorch en bodmuts uitgerust, naar de 300 m hogere Kala Pattar om de zonsopgang te bekijken. Na de meest slopende en uitputtende klim ooit waar ik meerdere keren op het punt stond terug te keren ,bereikte ik na 2 uur de top. Met vol zicht op de top van de Everest, omringd door gigantische bergen en glaciers kreeg ik voor het eerst in mijn leven tranen in mijn ogen door een landschap. Het klinkt allemaal een beetje afgezaagd, maar ik voelde me intens gelukkig op het dak van de wereld. Free as a bird van de Beatles in mijn oren en daar zat ik dan. Onbeschrijvelijk. Onbeschrijvelijk koud ook, want voordat de zon achter de mount everest vandaan kwam was het -15 graden
Dezelfde dag begon ik al aan de afdaling, waar ik kort over zal zijn. In drie dagen liepen we wat we in negen dagen heen zijn gelopen! Het weer waar we de heen weg ontzettend mazzel mee hebben gehad, sloeg steeds in de middagen om waardoor ik in de mist maar 10 m vooruit kon kijken en mijn haar + wimpers bevroren waren. Kortom, de terugweg was een barre tocht waar gedurende de drie dagen elke dag geen einde aan het lopen leek te komen. Doorzettingsvermogen hield me op de been, want mijn lichaampje had er nog maar weinig zin in. De laatste dag liep ik samen met Abbi, wiens gids vertelde dat de laatste klim was aangebroken (ook op de terugweg moest je omhoog). Na vijf minute vroeg ik vol geluk: ‘so, this was the last climb?’ Antwoord: ‘No, it’s coming’. Nog twee uur lang stijgen.
Ik besef dat dit pas een kleine indruk van mijn trekking is in vergelijking met de geweldige 12 dagen die ik heb gehad. Ik hoop dat ik toch een beetje beeld heb kunnen geven van de trekking die ik een ieder met armen en benen aanraad (1 arm is ook mogelijk trouwens). Op dit moment verblijf ik in een guesthouse in Bhaktapur (met douche!!!!), vertrek ik morgen naar Kathmandu met Willemijn en Annemiek en vlieg ik zondag naar India. Nieuwe ronde nieuwe kansen…
Veel liefs en wederom bedankt voor alle reacties op mijn verhalen!
En dan sta je voor de grote taak om een van de meest bijzondere dingen die je ooit hebt gedaan in woorden om te zetten en in 1 verslag te omschrijven. Onmogelijk, maar het is het proberen waard. Zoals de meeste van jullie weten staat dit verslag in het teken van mijn trekking naar mount everest basecamp. Spanning op de dag van vertrek, want de vliegtuigjes naar Lukla, het beginpunt van mijn trek, waren al twee dagen niet uigevlogen wegens slecht zicht en sneeuw op de landingsbaan. Gelukkig was ik gezegend met een tika (rode stip) door mijn gastgezin diezelfde ochtend, waardoor ik wel bijna mijn taxi had gemist. Op het moment dat ik klaar stond met mijn backpack (5.30 uur) om de benen te nemen, moest ik nog even bovenkomen van mijn gastzus Sumi. Ik nam plaats tegenover moeders, die water en rijst over me heen gooide en mijn voorhoofd voorzag van een rode stip. Daarbij moest ik twee gekookte eieren eten in de vroege morgen en een bord plaatselijke yoghurt (brengt geluk) en kreeg ik tot slot 20 roepies, drie armbanden en een appel in mijn knuistje gedrukt. En een literfles zelfgebrouwen roxy, 50% vol alcohol, opdat ik als ik het koud had een slokje kon nemen… Een dike knuffel van moeders maakte het afscheid complete en half rennend/struikelend verliet ik mijn huisje om nog op tijd te zijn voor de taxi. De taxi was gelukkig ook om Nepali time, iedereen en alles is altijd min. 20 minuten te laat, dus kon het feest beginnen. Het vliegtuigje naar Lukla was voor mij minder feestelijk, want met een handvol verongelukte vliegtuigjes in de Himalaya vond ik de pilot die zijn pyama nog leek aan te hebben niet erg betrouwbaar. Voordeel was dat ik meteen mee kon op de vlucht, omdat het weer eindelijk weer voldoende was om uit te vliegen. Dus waar ik de week van te voren nog neushoorns aan het spotten was in de jungle, stond ik nu in de Himalaya tussen de yaks met uitzicht op besneeuwde toppen! Ook weer een wereld van verschil met Bhaktapur; door de houten hutjes, koeien, yaks en ezels met belletjes zou je kunnen zeggen dat het iets weg had van de Alpen. Samen met mijn gids/porter vertrok ik naar het eerste punt van bestemming: Phakding (2610 m). Ik had special gevraagd voor een porter/guide, omdat mijn dunne lichaampje naar mijn mening niet genoeg krachten bezat om mijn 20 kg backpack 3000 m omhoog te slepen. Bleek dat mijn guide al 5 jar niks meer had gedragen en niet met twee tassen kon lopen, waardoor ik jawel, als een van de enigen de hele weg al mijn spullen zelf heb gedragen. Schouder klopjes ontvang ik graag als ik weer terug ben.
De eerste dag een schamele 2,5 uur gelopen onder een strak blauwe hemel door schattige bergdorpjes, om aan de hoogte te wennen en ons voor te laten wenden dat de trekking toch wel mee zou vallen. Iets te vroeg gejuigd, want bij dag 2 stond onder andere een klim van drie uur op het programma, 600 m stijgen tot de 3480 m naar Namche Bazar. In mijn reisdagboek staat het volgende genoteerd over deze klim: ‘Ik werd tot het uiterste gedreven en voelde me net een pakezel. Soms had ik het helemaal gehad.’ Het eerste zicht op Mount Everest maakte wel weer alles waard. De yaks kwamen soms zo dicht langs me heen dat ik ze opzij moest duwen om niet door de horns gespiest te worden. Lange hangbruggen over woeste rivieren maakten het spannend en met mijn stok in de hand maakte ik al snel vrienden met de vele medetrekkers. Hoofdrolspelers tjdens mijn trekking waren Kathy, een 45-jaar oude doorgewinterde reizigster uit Australie, die 15 jaar in Afrika heeft gewoond en over elk land wel wat wist te vertellen; Abbi, twintigster uit London die haar baan als yogalerares had opgezegd om de wereld te verkennen; Julie, Nana en Cathrine in hun 2e gapyear uit Denemarken en Mess en Anas, ook in hun 2e gapyear uit Denemarken. Nog veel meer gekke mensen ontmoet, zoals Ted en zijn neef de brandweerman uit Canada, een groep Turken waarmee ik wat fotoshoots heb gedaan, een advocaat uit Polen en opa en oma Hillary en David die over elke tocht 4 uur langer deden. Dit slechts een kleine greep uit mijn buddies, maar met de hoofdrolspelers ben ik het meest opgetrokken.
Maar goed, rond 15.00 bereikte ik de lodge in het grote dorp Namche Bazar, waarna de rest van de dag lekker gerelaxed kon worden. Ik voelde me meer dan gezond met vier liter water op een dag (moet vanwege de hoogte) en een bedtijd rond half 9. Dag 3 was een acclimatisatiedag in Namche Bazar wat inhield dat ik 300 m hoger moest lopen om vervolgens weer in Namche te slapen. Ik had gedacht dat hoogteziekte niet veel voor zou komen, maar ik heb zelfs de meest ervaren grote bebaarde mannen terug zien keren vanwege hoogteziekte. Op weg naar Tengboche (3870 m) kwam mij zelfs ten oren date en Japanner en een porter waren gestorven wegens de hoogte, wat me wel deed realiseren dat het niet zomaar een bergwandeling was.
Vanaf Tengboche, waar een prachtig klooster stond, begon het koud te worden en de lodges primitiever. Zo was er op dag 5 in Dengboche (4410 m) al geen kraanje meer om je handen of gezicht te wassen (de hoop op een douche had ik op dag 1 al opgegeven) en was de enige manier om het warm te krijgen in mijn slaapzak liggen. Mijn waterfles vulde ik in een beekje of vroeg aan mijn gids of hij in het keukentje van de lodge water kon halen, waar ik in het water natuurlijk wel een zuiveringstablet moest stoppen (12 dagen water met chloorsmaak!). Ik sliep ook elke dag in de kleren waarmee ik overdag liep, zodat mijn kleren warm waren en ik me niet in de kou hoefte om te kleden. Rondom het gat in de wc lag ijs, waardoor ik meerdere keren bijna met mijn voeten het gat in ben gegleden. Rond 17.30 uur werd er yakpoep gestookt in de lodge en zat ik gebroederlijk rond de stookkachel de dag te bespreken met de trekkers. Het landschap was oa het bespreken waard, want elke dag waren er weer meer bergen te zien (negen dagen een strak blauwe lucht gehad!), glaciers kwamen tevoorschijn en het gevoel een paar orks uit lord of the rings tegen te komen werd steeds aannemelijker. Dag 6 was weer een rustdag, maar door wervel/zandstormen heb ik me alleen aan een 200 m hogere heuvel gewaagd waar ik bijna vanaf werd geblazen. Mijn hele kamer zat onder het zand en het had me niet verbaasd als de hele lodge was ingestort. Dag 7 stond in het teken van Lobuche (4930 m). Op 3000 m is het al moeilijker ademhalen en kost elke stap de nodige energie, dus richting Lobuche was het in schildpaddentempo de berg op. We liepen door sneeuw en over ijs en sommige stukken waren geen pad, waardoor we ons over grote stenen een weg moesten banen. Jammer genoeg trof mij die nacht een fijne hoofdpijn en begon ik me zorgen te maken over hoogteziekte, met de Japanner natuurlijk in mijn achterhoofd. De enige oplossing die ik ‘s nachts in mijn eentje kon bedenken was veel te drinken, maar waar water vandaan te halen? Toen heb ik maar met het water waarmee je het gat in de wc doorspoelt mijn fles gevuld, zuiveringspilletje erin en opgedronken. Volgende dag nog steeds hoofdpijn, maar de dag van everest basecamp was aangebroken en deze wilde ik natuurlijk niet missen! Veel water gedronken, garlic soup gegeten (goed voor het ademen) en samen met de Denen naar basecamp gelopen. Helaas stonden er geen expeditietenten, maar het basecamp doel bereikt te hebben was overweldigend! Natuurlijk even een feestje gehouden met uitzicht over de Khumbu glacier. Maar het hoogste en mooiste punt was nog niet eens bereikt, Kala Pattar genaamd (5545 m). De meeste trekkers kiezen ervoor naar Kala Pattar te gaan, omdat het uitzicht vele malen mooier is dan basecamp en de meeste mensen niet genoeg energie hebben voor beiden. Des te meer redden voor mij om me aan een laatste klim te wagen. Om 4 uur ‘s nacht ging de wekker en vertrok ik met mijn gids, met headtorch en bodmuts uitgerust, naar de 300 m hogere Kala Pattar om de zonsopgang te bekijken. Na de meest slopende en uitputtende klim ooit waar ik meerdere keren op het punt stond terug te keren ,bereikte ik na 2 uur de top. Met vol zicht op de top van de Everest, omringd door gigantische bergen en glaciers kreeg ik voor het eerst in mijn leven tranen in mijn ogen door een landschap. Het klinkt allemaal een beetje afgezaagd, maar ik voelde me intens gelukkig op het dak van de wereld. Free as a bird van de Beatles in mijn oren en daar zat ik dan. Onbeschrijvelijk. Onbeschrijvelijk koud ook, want voordat de zon achter de mount everest vandaan kwam was het -15 graden
Dezelfde dag begon ik al aan de afdaling, waar ik kort over zal zijn. In drie dagen liepen we wat we in negen dagen heen zijn gelopen! Het weer waar we de heen weg ontzettend mazzel mee hebben gehad, sloeg steeds in de middagen om waardoor ik in de mist maar 10 m vooruit kon kijken en mijn haar + wimpers bevroren waren. Kortom, de terugweg was een barre tocht waar gedurende de drie dagen elke dag geen einde aan het lopen leek te komen. Doorzettingsvermogen hield me op de been, want mijn lichaampje had er nog maar weinig zin in. De laatste dag liep ik samen met Abbi, wiens gids vertelde dat de laatste klim was aangebroken (ook op de terugweg moest je omhoog). Na vijf minute vroeg ik vol geluk: ‘so, this was the last climb?’ Antwoord: ‘No, it’s coming’. Nog twee uur lang stijgen.
Ik besef dat dit pas een kleine indruk van mijn trekking is in vergelijking met de geweldige 12 dagen die ik heb gehad. Ik hoop dat ik toch een beetje beeld heb kunnen geven van de trekking die ik een ieder met armen en benen aanraad (1 arm is ook mogelijk trouwens). Op dit moment verblijf ik in een guesthouse in Bhaktapur (met douche!!!!), vertrek ik morgen naar Kathmandu met Willemijn en Annemiek en vlieg ik zondag naar India. Nieuwe ronde nieuwe kansen…
Veel liefs en wederom bedankt voor alle reacties op mijn verhalen!
-
24 Maart 2011 - 09:05
Bart:
lieve Floor,
Geweldig hoor ik heb enorm veel respect voor je
Geniet er maar van, xx Bart -
24 Maart 2011 - 11:29
Birgitte:
Wat een ongelooflijk dappere dodo ben je toch! Prachtige foto's en een schitterend verslag Floor, deze geweldige ervaringen neemt niemand je ooit meer af. Ik kijk nu al weer uit naar je volgende verslag, als je al tijd hebt om er eentje te schrijven. Liefs, Birgitte -
24 Maart 2011 - 12:36
Pap,mam:
Lieve Floor,
Niet gauw word ik ergens stil van, maar nu is het je toch gelukt!! In een woord: super! En dan bedoel ik natuurlijk jij zelf en dan die paar bergtopjes.....Geniet van je 'vrije dagen' en tot aan de telefoonm straks.
Pap, mam xxxxxxxxx -
24 Maart 2011 - 14:55
Marten Loonstra:
Lieve Floor,
Je hebt het het verst(hoogst!) gebracht van alle Loonstras ooit! Fantastisch en wat een schitterende fotos. Zul je hier ooit nog wennen, met alle comfort? Dat water drinken uit het toilet vond ik wel heel bizar.
En nu India, ben reuze benieuwd.
Nog veel succes en plezier op je verdere avonturen!
Liefs, Marten -
24 Maart 2011 - 16:27
Jakob Vlietstra:
Floor, heb je Mathieson's snow leopard nog gezien?
Of heb je de gidsen er nog over gehoord? -
24 Maart 2011 - 18:16
Anneke:
Zeg Floor, kom je onderweg ook nog 55+ backpackers tegen? Jou lezend realiseer ik me dat ik echt iets heb overgeslagen in mijn leven. Oh, wat is dit gaaf allemaal en onwijs stoer van je! Dank voor al dit leesplezier en 't meereizen op scherm. Ik zal Tien eens polsen of ze ook 'in' is voor yaks & tempels. Ohm Shanti, Anneke
-
25 Maart 2011 - 07:26
Madelon Boerboom:
Hi Floor, wat heerlijk om je verslag te lezen en wat stoer van je...een 10 voor l.o.!!! Wat is het hier dan saaiiiii....ben benieuwd naar je volgende trip, Groetjes Madelon -
25 Maart 2011 - 19:24
Jaap Loonstra:
Lieve Floor,
Ik volg je al een tijdje en wat doe je ongelofelijk veel ervaring op!
Ben erg onder de indruk, hoe je in het kindertehuis hebt gewerkt.
Heel veel succes, Frans en Jaap -
25 Maart 2011 - 19:26
Jaap Loonstra:
Waar hebben wij het over in "onze maatschappij". -
26 Maart 2011 - 22:47
Marjon Merkens:
Hey Floor, ik geniet volop van je verhalen! Je neemt ons letterlijk mee naar een andere wereld vol avontuur. Blijf schrijven! Bye, Marjon -
28 Maart 2011 - 10:01
Joyce:
veel plezier nog!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
