What's Obama?
Door: FloorLoonstra
Blijf op de hoogte en volg Floor
09 Maart 2011 | Nepal, Bhaktapur
Lieve allemaal,
Een goed moment voor een update, want als doorgewinterde Nepalees vertrek ik morgen alweer met mijn Sherpa (gids) richting mount everest base camp! Ik zal bij deze onderneming tot 5545 meter stijgen, waardoor de nodige trekkings spullen moesten worden aangeschaft: ik ben nu in het bezit van een windproofjacket, een downjacket, thermo-ondergoed, afritsbroek, fleecetrui, waterzuiveringstabletten, een stok en een zeer modieuse strakke sportbril. Vandaag is mijn laatste dag in Swarga en morgenochtend vlieg ik om 7 uur door de Himalaya naar Lukla, vanwaar het feest gaat beginnen. En nu maar hopen dat ik geen hoogteziekte krijg…
Inmiddels ben ik drie weekenden op pad geweest om Nepal te ervaren: even geen dal baht (rijst met groentes) en een douche waren fijne bijkomstigheden. Het eerste weekend begon bij Pashupatinath, waar zich de belangrijkste Hindu temple van Nepal bevindt en waar veel Nepalezen gecremeerd worden langs de oevers van de heilige Bagmati rivier (te vergelijken met de Ganges). De mannen moeten bij deze ceremonie hun hoofd kaal scheren en de vrouw bij de desbetreffende verbranding was in het wit gekleed. Het lichaam, gewikkeld in doeken, wordt een aantal keer om de brandstapel heen gedragen en vervolgens in brand gestoken. Na de verbranding wordt de as enigszins bruut het water in geveegd en waden er mannen door de rivier om sieraden of tanden te verzamelen. Vanaf Pashupatinath trokken we door naar Bodnath, waar we uit kwamen bij een gigantische Boeddhistische stupa. Honderden pilgrims en Tibetaanse monniken liepen kloksgewijs om de stupa en luidden de gebedsmolens. Door de Boeddhistische invloeden was het een stuk rustiger en schooner in het dorpje en er hing een hele relaxede sfeer. Na een guesthouse te hebben gevonden, besloten we ons onder de locals te begeven in een restaurantje waar we tussen de Tibetaanse monniken zaten. Als ik over ‘we’ praat heb ik het trouwens over de andere vrijwilligers: Leen, Maja, Willemijn en Annemiek. De volgende dag liepen we volgens de half-day hike van de lonely planet via Gokarna naar Kopan, een Boeddhistisch klooster op de uiterste top van een berg. Afgemat door de brandende zon arriveerden we bij een prachtig klooster wat dan wel Kopan moest zijn, dachten we. We werden wat aangestaard door een monnik waardoor ik besloot om een gesprekje met hem aan te knopen. Na vijf minuten hadden we de VIP treatment te pakken en kregen we een hele rondleiding door het klooster. Het klooster was nog niet helemaal af en in een vertrek wisten de schilders ons te vertellen dat ze al vier jaar bezig waren om de muren te decoreren (!). Dit klooster bleek echter niet Kopan te zijn, dus begeleidde onze monnikvriend ons naar een klooster tien minuten verderop. Als kers op de tart liep hij ook nog eens met ons mee terug naar Bodnath en regelde hij een taxi naar Bhaktapur. Zijn reincarnatie zal vast voorspoedig verlopen. En zo lag ik weer om 9 uur in mijn bedje in het gastgezin, wat een normale tijd hier is om te slapen. Dichtbij mijn huis is een tempeltje waardoor ik onder het genot van Hindoeistische gezangen en rinkelende belletjes in slaap wordt gezongen. Wat is het toch een voorrecht om te reizen!
Door de week werk ik bij Swarga zoals ik al had vermeld in mijn vorige verslag. Kinderen met een handicap worden moeilijk geaccepteerd in Nepal en daarom hebben alle inspanningen van Joyce geleid tot een opvanghuis voor 19 kinderen met een beperking. Meer dan de helft gaat overdag naar school, maar aan een klein groepje wordt special onderwijs geboden in de daycare. Ook is er een physio room bij Swarga waar de kinderen elke dag oefeningen doen. Niet alleen Swarga wordt wat kleurrijker door mijn verfkunsten, maar ook de kinderen van de daycare zitten onder de verfvlekken omdat de verfpotten natuurlijk zeer interessant zijn. Na het werken zwerf ik meestal nog wat rond in Bhaktapur, want om 17.00 uur al zonder stroom in mijn donkere huisje te zitten is iets te veel van het goede. Rond 21.00 is het dinnertime, maar dit is meestal niet de gezelligste aangelegenheid want het eten is een doel op zich en gaat niet om de gezelligheid. Als Sumi, mijn gastzus mee eet, praat ik wel veel met haar en zo kwam ik er onder andere achter dat de hele familie nog nooit van Obama had gehoord. Ik citeer: What’s Obama? Een keer per week eten we vlees bij de dal baht wat betekent dat onder luid gekraak de botsplinters gewoon worden doorgeslikt en de stukken vet geen uitzondering zijn. Niet zeuren maar eten. Dacht ik een avond na het eten mijn bed in te kruipen, lag de hele keuken vol met bosuien die gepeld moesten worden voor de verkoop. Dus daar zat ik met moeders en broer bij kaarslicht in de stenen keuken honderden bosuien van de velletjes te ontdoen. Voor hun de normaalste zaak van de wereld, want ze begrepen niet zo goed waarom ik een foto wilde maken.
De vrijdag voor mijn tweede weekend kreeg ik een uitnodiging van mijn gastgezin om naar de trouwerij van een nichtje van hunt e gaan. Vanaf Swarga vertrokken we samen met alle vrijwilligers richting de bruiloft en onderweg moesten we allemaal mensen ophalen zodat we uiteindelijk met een hele stoet bij een felgekleurde ‘partytent’ uitkwamen. Rijen met bananenbladerenborden stonden klaar in de tent en zo zaten we met 50 Nepalezen in een rijtje op de grond, terwijl het eten maar bleef komen. Nadat we een stip van curd (plaatselijke yoghurt) op ons hoofd hadden gekregen ten teken dat we al gegeten hadden, moesten we plaats maken voor de volgende shift. Nog snel een wat geld aan de bruid gegeven (1 euro is gebruikelijk) en toen was het alweer tijd om te gaan, want de volgende groep was aan de beurt. Het feminisme viert wel hoogtij op Nepalese bruiloften, want de bruidegom is nooit van de partij!
In vol enthusiasme over de bruiloft brak mijn tweede weekend aan. Engiszins misselijk stond ik op en ik had met mezelf te doen bij de aanblik van mijn berg dal baht, want alles moet natuurlijk tot de laatste rijstkorrel opgegeten worden. Maar ik liet me niet kennen en besloot gewoon meet e doen met het wilde idée om in een Boeddistisch klooster e slapen. De bus richting Dhulikel (schattig dorpje vanaf waar we naar het klooster zouden hiken) was helaas vol, maar waarom een bus wachten als je ook op het dak kan zitten? Met de wind in onze haren crossten we door een prachtig stuk van Nepal, echt weer een besef moment van wat voor een bijzondere reis ik maak. Laaghangende elektriciteitsdraden en grote gaten in de weg zorgden voor de nodige spanning en mijn misselijkheid verdween als sneeuw voor de zon. Helaas iets te vroeg gejuicht, want tijdens onze trek naar Namobuddha (het klooster) kwam mijn bordje dal baht er vrolijk weer uit. Barfen is winnen dus ik bikkelde door. Op de helft van de hike werden we uitgenodigd bij een Nepalese picknick, wat inhield dat Rihanna, Britney Spears en Akon uit de geluidsboxen knalden, jong en oud stomdronken in een grote cirkel zaten en era f en toe een Nepalees de kring in sprong om een dansje te wagen onder het toeziend oog van de hele familie. Omdat we voor het donker het klooster moesten bereiken zetten we onze tocht voort over afgelegen bergpaadjes, groene velden en langs hutjes met geiten en kippen met een overweldigend uitzicht over de valley. Aangekomen bij het klooster moet ik helaas weer het woord overweldigend gebruiken, want dat was het: overweldigend. Een enorm tempelcomplex onder de schitterende sterrenhemel waar de monniken heen en weer liepen met hun wapperende rode gewaden. Helaas was de nacht niet om over naar huis te schrijven door de voedselvergiftiging en de terugtocht boven op de bus met 20 Nepalezen over slingerende wegen was ook niet de je van het.
Aangezien dit vehaal al aan de lange kant is en ik wel uren door kan typen, zal ik nog snel wat vertellen over Chitwan. Afgelopen weekend zijn we 7 uur met de bus richting het zuiden vertrokken om 3 dagen in de jungle van Nepal te verblijven, genaamd Chitwan. Aangezien de bus al om 7 uur ‘s ochtends vanuit Kathmandu zou vertrekken, leek het ons een aangenaam plan om eens een kijkje te nemen in het nachtleven van Kathmandu. Resultaat: een bar met liveband, een gedrogeerde man die het alleen maar had over shooting stars en een dronken backpackster die van ons advies wilde over haar vakantieliefde. Om half 12 sloten alle barretjes in Kathmandu en was het feest uit…
In Chitwan was het daarentegen meteen feest, want na vijf minuten de jungle in te zijn gelopen zagen we al meteen een neushoorn op 5 meter afstand. Mijn hart mistte wel even een slag toen een hondje gezellig op de neushoorn af kwam gelopen en de neushoorn uit het water stormde. De zonsondergang in de Nepalese jungle bracht weer wat rust in de tent en een echte, warme douche na twee weken niet gedouched te hebben was bijna meer genieten dan het zien van een neushoorn..! Krokodillen gezien tijdens de kanotocht en een wild zwijn, herten, apen, tientallen vogels, een junglecat en nog meer neushoorns gespot tijdens de junglewalk en elephantride. Nu alleen nog de befaamde Nepalese yak zien tijdens mijn klim naar het base camp en dan kan ik met een gerust hart Nepal verlaten.
Veel dank voor alle reacties en emails, heel fijn om alle verhalen vanuit de lage landen te horen! De komende twee weken zal ik waarschijnlijk geen internet tot mijn beschikking hebben, maar daarna zal ik uitgebreid verslag doen van mijn avontuur naar het dak van de wereld!
Namaste!
Een goed moment voor een update, want als doorgewinterde Nepalees vertrek ik morgen alweer met mijn Sherpa (gids) richting mount everest base camp! Ik zal bij deze onderneming tot 5545 meter stijgen, waardoor de nodige trekkings spullen moesten worden aangeschaft: ik ben nu in het bezit van een windproofjacket, een downjacket, thermo-ondergoed, afritsbroek, fleecetrui, waterzuiveringstabletten, een stok en een zeer modieuse strakke sportbril. Vandaag is mijn laatste dag in Swarga en morgenochtend vlieg ik om 7 uur door de Himalaya naar Lukla, vanwaar het feest gaat beginnen. En nu maar hopen dat ik geen hoogteziekte krijg…
Inmiddels ben ik drie weekenden op pad geweest om Nepal te ervaren: even geen dal baht (rijst met groentes) en een douche waren fijne bijkomstigheden. Het eerste weekend begon bij Pashupatinath, waar zich de belangrijkste Hindu temple van Nepal bevindt en waar veel Nepalezen gecremeerd worden langs de oevers van de heilige Bagmati rivier (te vergelijken met de Ganges). De mannen moeten bij deze ceremonie hun hoofd kaal scheren en de vrouw bij de desbetreffende verbranding was in het wit gekleed. Het lichaam, gewikkeld in doeken, wordt een aantal keer om de brandstapel heen gedragen en vervolgens in brand gestoken. Na de verbranding wordt de as enigszins bruut het water in geveegd en waden er mannen door de rivier om sieraden of tanden te verzamelen. Vanaf Pashupatinath trokken we door naar Bodnath, waar we uit kwamen bij een gigantische Boeddhistische stupa. Honderden pilgrims en Tibetaanse monniken liepen kloksgewijs om de stupa en luidden de gebedsmolens. Door de Boeddhistische invloeden was het een stuk rustiger en schooner in het dorpje en er hing een hele relaxede sfeer. Na een guesthouse te hebben gevonden, besloten we ons onder de locals te begeven in een restaurantje waar we tussen de Tibetaanse monniken zaten. Als ik over ‘we’ praat heb ik het trouwens over de andere vrijwilligers: Leen, Maja, Willemijn en Annemiek. De volgende dag liepen we volgens de half-day hike van de lonely planet via Gokarna naar Kopan, een Boeddhistisch klooster op de uiterste top van een berg. Afgemat door de brandende zon arriveerden we bij een prachtig klooster wat dan wel Kopan moest zijn, dachten we. We werden wat aangestaard door een monnik waardoor ik besloot om een gesprekje met hem aan te knopen. Na vijf minuten hadden we de VIP treatment te pakken en kregen we een hele rondleiding door het klooster. Het klooster was nog niet helemaal af en in een vertrek wisten de schilders ons te vertellen dat ze al vier jaar bezig waren om de muren te decoreren (!). Dit klooster bleek echter niet Kopan te zijn, dus begeleidde onze monnikvriend ons naar een klooster tien minuten verderop. Als kers op de tart liep hij ook nog eens met ons mee terug naar Bodnath en regelde hij een taxi naar Bhaktapur. Zijn reincarnatie zal vast voorspoedig verlopen. En zo lag ik weer om 9 uur in mijn bedje in het gastgezin, wat een normale tijd hier is om te slapen. Dichtbij mijn huis is een tempeltje waardoor ik onder het genot van Hindoeistische gezangen en rinkelende belletjes in slaap wordt gezongen. Wat is het toch een voorrecht om te reizen!
Door de week werk ik bij Swarga zoals ik al had vermeld in mijn vorige verslag. Kinderen met een handicap worden moeilijk geaccepteerd in Nepal en daarom hebben alle inspanningen van Joyce geleid tot een opvanghuis voor 19 kinderen met een beperking. Meer dan de helft gaat overdag naar school, maar aan een klein groepje wordt special onderwijs geboden in de daycare. Ook is er een physio room bij Swarga waar de kinderen elke dag oefeningen doen. Niet alleen Swarga wordt wat kleurrijker door mijn verfkunsten, maar ook de kinderen van de daycare zitten onder de verfvlekken omdat de verfpotten natuurlijk zeer interessant zijn. Na het werken zwerf ik meestal nog wat rond in Bhaktapur, want om 17.00 uur al zonder stroom in mijn donkere huisje te zitten is iets te veel van het goede. Rond 21.00 is het dinnertime, maar dit is meestal niet de gezelligste aangelegenheid want het eten is een doel op zich en gaat niet om de gezelligheid. Als Sumi, mijn gastzus mee eet, praat ik wel veel met haar en zo kwam ik er onder andere achter dat de hele familie nog nooit van Obama had gehoord. Ik citeer: What’s Obama? Een keer per week eten we vlees bij de dal baht wat betekent dat onder luid gekraak de botsplinters gewoon worden doorgeslikt en de stukken vet geen uitzondering zijn. Niet zeuren maar eten. Dacht ik een avond na het eten mijn bed in te kruipen, lag de hele keuken vol met bosuien die gepeld moesten worden voor de verkoop. Dus daar zat ik met moeders en broer bij kaarslicht in de stenen keuken honderden bosuien van de velletjes te ontdoen. Voor hun de normaalste zaak van de wereld, want ze begrepen niet zo goed waarom ik een foto wilde maken.
De vrijdag voor mijn tweede weekend kreeg ik een uitnodiging van mijn gastgezin om naar de trouwerij van een nichtje van hunt e gaan. Vanaf Swarga vertrokken we samen met alle vrijwilligers richting de bruiloft en onderweg moesten we allemaal mensen ophalen zodat we uiteindelijk met een hele stoet bij een felgekleurde ‘partytent’ uitkwamen. Rijen met bananenbladerenborden stonden klaar in de tent en zo zaten we met 50 Nepalezen in een rijtje op de grond, terwijl het eten maar bleef komen. Nadat we een stip van curd (plaatselijke yoghurt) op ons hoofd hadden gekregen ten teken dat we al gegeten hadden, moesten we plaats maken voor de volgende shift. Nog snel een wat geld aan de bruid gegeven (1 euro is gebruikelijk) en toen was het alweer tijd om te gaan, want de volgende groep was aan de beurt. Het feminisme viert wel hoogtij op Nepalese bruiloften, want de bruidegom is nooit van de partij!
In vol enthusiasme over de bruiloft brak mijn tweede weekend aan. Engiszins misselijk stond ik op en ik had met mezelf te doen bij de aanblik van mijn berg dal baht, want alles moet natuurlijk tot de laatste rijstkorrel opgegeten worden. Maar ik liet me niet kennen en besloot gewoon meet e doen met het wilde idée om in een Boeddistisch klooster e slapen. De bus richting Dhulikel (schattig dorpje vanaf waar we naar het klooster zouden hiken) was helaas vol, maar waarom een bus wachten als je ook op het dak kan zitten? Met de wind in onze haren crossten we door een prachtig stuk van Nepal, echt weer een besef moment van wat voor een bijzondere reis ik maak. Laaghangende elektriciteitsdraden en grote gaten in de weg zorgden voor de nodige spanning en mijn misselijkheid verdween als sneeuw voor de zon. Helaas iets te vroeg gejuicht, want tijdens onze trek naar Namobuddha (het klooster) kwam mijn bordje dal baht er vrolijk weer uit. Barfen is winnen dus ik bikkelde door. Op de helft van de hike werden we uitgenodigd bij een Nepalese picknick, wat inhield dat Rihanna, Britney Spears en Akon uit de geluidsboxen knalden, jong en oud stomdronken in een grote cirkel zaten en era f en toe een Nepalees de kring in sprong om een dansje te wagen onder het toeziend oog van de hele familie. Omdat we voor het donker het klooster moesten bereiken zetten we onze tocht voort over afgelegen bergpaadjes, groene velden en langs hutjes met geiten en kippen met een overweldigend uitzicht over de valley. Aangekomen bij het klooster moet ik helaas weer het woord overweldigend gebruiken, want dat was het: overweldigend. Een enorm tempelcomplex onder de schitterende sterrenhemel waar de monniken heen en weer liepen met hun wapperende rode gewaden. Helaas was de nacht niet om over naar huis te schrijven door de voedselvergiftiging en de terugtocht boven op de bus met 20 Nepalezen over slingerende wegen was ook niet de je van het.
Aangezien dit vehaal al aan de lange kant is en ik wel uren door kan typen, zal ik nog snel wat vertellen over Chitwan. Afgelopen weekend zijn we 7 uur met de bus richting het zuiden vertrokken om 3 dagen in de jungle van Nepal te verblijven, genaamd Chitwan. Aangezien de bus al om 7 uur ‘s ochtends vanuit Kathmandu zou vertrekken, leek het ons een aangenaam plan om eens een kijkje te nemen in het nachtleven van Kathmandu. Resultaat: een bar met liveband, een gedrogeerde man die het alleen maar had over shooting stars en een dronken backpackster die van ons advies wilde over haar vakantieliefde. Om half 12 sloten alle barretjes in Kathmandu en was het feest uit…
In Chitwan was het daarentegen meteen feest, want na vijf minuten de jungle in te zijn gelopen zagen we al meteen een neushoorn op 5 meter afstand. Mijn hart mistte wel even een slag toen een hondje gezellig op de neushoorn af kwam gelopen en de neushoorn uit het water stormde. De zonsondergang in de Nepalese jungle bracht weer wat rust in de tent en een echte, warme douche na twee weken niet gedouched te hebben was bijna meer genieten dan het zien van een neushoorn..! Krokodillen gezien tijdens de kanotocht en een wild zwijn, herten, apen, tientallen vogels, een junglecat en nog meer neushoorns gespot tijdens de junglewalk en elephantride. Nu alleen nog de befaamde Nepalese yak zien tijdens mijn klim naar het base camp en dan kan ik met een gerust hart Nepal verlaten.
Veel dank voor alle reacties en emails, heel fijn om alle verhalen vanuit de lage landen te horen! De komende twee weken zal ik waarschijnlijk geen internet tot mijn beschikking hebben, maar daarna zal ik uitgebreid verslag doen van mijn avontuur naar het dak van de wereld!
Namaste!
-
09 Maart 2011 - 08:56
Bart:
Ja wij zitten maar hier en jij maakt de mooiste reis, geweldig allemaal hoor. Ik heb hier kinderen die wat langer moeten wachten op hun briefje omdat ik eerst even dat lange verhaal van je wil uit lezen. Ze wachten maar even hoor want ik moet toch weten hoe het je vergaat.
Voor je beklimming wens ik je heel veel succes en ik kijk alweer uit naar je volgend verhaal.
Groetjes vanaf het Gym.
XX Bart -
09 Maart 2011 - 12:19
Marten:
Lieve Floor,
Hartelijk dank voor het geweldige verslag. Hemeltje, wat een belevenissen. En dat je nu ook nog even de Mt Everest gaat beklimmen, te gek!! Dat zal wel even wennen worden als je weer terug komt, hier in dit kikkerland, waar iedereen zit te neuzelen over flauwe kul in de politiek en andere oninteressante dingen. Ik ben reuze benieuwd naar je verslag over de beklimming. Hou je haaks!!
Liefs,
Marten -
09 Maart 2011 - 13:38
Suus:
Lieve Helg,
Wat is het heerlijk om jouw verhalen te lezen zeg! Echt super leuk hoe je het vertelt, en wat doe je vette dingen, dit is wel echt een belevenis om jaloers op te worden hoor helgie! Echt zoo vet! Hoop dat we snel elkaar kunnen spreken, ben bang van niet, maar tot die tijd geniet ik van jou leuke bloggie! Hou je taai, have fun bij de mount everest!! Ik kijk uit naar je volgende verslag!.
xxxx helga. -
09 Maart 2011 - 14:41
Pap,mam:
Hee, wat een verslag!! Is het daar ( al ) zomer soms? Wat zullen die douches inderdaad als een weldaad aanvoelen! Hoop voor je dat je een 'leuke' sherpa treft, zeer bijzonder om zo door de Himalaya te lopen. Stuur maar gauw foto's want dat geeft wel een echt beeld. Wat drinken ze daar eigenlijk als nationale drank, stevige kost zeker? Rijstjenever waarschijnlijk. Nou bergbeklimmer, we bellen nog even voor de grote trek!!
Liefs xxxxxxPap, mam
-
09 Maart 2011 - 17:54
BIrgitte:
Wat een belevenissen beschrijf jij, ik krijg zo een klein beetje beeld van je leefomgeving. Heel stoer en dapper hoor Floor!! Die foto's heb ik met veel genoegen bestudeerd werkelijk. En nu die beklimming, ook zo geweldig. Nu weet je waarvoor je gebuffeld hebt om centen te vergaren, wat zal je happy zijn dit gedaan te hebben. Wij kijken nu al uit naar het voorjaar, mooi weer en lekker buiten leven en natuurlijk naar onze reis richting onze Floor begin mei. Ik denk als de twee Floor's elkaar uiteindelijk in levende lijve weer zien, ze niet kunnen loslaten en de omhelzing dagen duurt! Lieve Floor, geniet en hou ons op de hoogte van je avonturen, kus -
09 Maart 2011 - 21:59
Pauline:
Lieve Aal,
Want klinkt het geweldig allemaal, voedselvergitigingetje is wat naar, maar mag hopelijk de pret van al die prachtige bezienswaardigheden niet drukken. Hoop dat je je wenkbrauwen strak houdt en dat ze boven je nieuwe bril uitpiepen. Wacht met smart op foto´s van jou met al je nieuwe atributen.
Veel liefs! -
11 Maart 2011 - 15:05
Henk-Jan Nusman:
Tjemig Floor,
Wat een mooi verslag weer !
Ik werd bijna duizelig toen je schreef over de reis op het dak van die bus.
En wat een mooie foto's. mens, wat beleven jullie toch mooie tijden en het voordeel is: niemand pakt je dat ooit meer af. Van Tjebbe hoorde ik dat je een beetje ziek was geweest; hopelijk nu weer over want je zult wel in top conditie moeten zijn als je de Mount Everest op gaat.
Hier in NL gaat alles z'n gang. Birgitte en ik vinden dat de tijd zo vreselijk snel voorbij vliegt. Gelukkig maar, want dat betekent ook dat we onze Floor weer snel zullen zien.
Veel succes daar op 5545 m en geniet !
Groeten,
HJ
-
11 Maart 2011 - 17:51
Jakob Vlietstra:
Bedankt voor je boeiende verslag Floor!
En vooral voor de foto's. Veel ervan maakte herinneringen los van de drie maanden die ik het oerwoud van Sumatra bij een (bijna identiek) gastgezin heb doorgebracht. (Maar dat is wel eeuwen geleden).
Nogmaals bedankt.
Ik kijk al uit naar het volgende verslag. -
13 Maart 2011 - 11:06
Marlie:
lieve Florentine,
ik mag even op de computer van Joost om jouw verhaal te lezen en de prachtige foto's te zien.
Kind wat maak je veel mee en zie je veel indrukwekkende en mooie dingen.
ik wens jou het allerbeste en weet dat ik aan je denk,ook aan de rest van je familie.
veel liefs,
marlie -
13 Maart 2011 - 11:09
Joost:
Ja ik heb m'n laptop weer bemachtigd en nam daardoor gelijk even de gelegenheid om pakkende verhalen en indrukwekkende foto's te bekijken. Ziet er goed uit Floor. Terwijl ik met een schuin oog naar mijn schlemielige hond kijk, verschijnt er op het beeldscherm een machtige neushoorn. Of iets dergelijks. Ik ben jaloers, maar gun het je van harte.
Zodra Vietnam erop zit contacteer ik je weer aangezien ik daar in juli met Abel naar toe ga.
Voor nu, all the best en vergeet niet te genieten.
X Joost
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
