In Vietnam voor de goede zaak
Door: FloorLoonstra
Blijf op de hoogte en volg Floor
29 Mei 2011 | Vietnam, Can Tho
Nu de onvermijdelijke dagenteller van mijn blog op de onwaarschijnlijk korte periode van 23 dagen is beland, lijkt het mij weer tijd voor een update over de afgelopden drie weken in Can Tho, Vietnam. Donderdag wordt namelijk mijn knapzak alweer ingepakt voor een laatst heugelijk reisje van Saigon naar Hanoi. Ik bedenk me dat dit zowaar mijn laatste verhaal op mijn waarbenjijnu zou kunnen zijn, maar wellicht kan er nog een klein verslagje vanaf nadat ik de wateren van Halong Bay heb bevaren.
Over tot de gehandicapte Vietnamezen, de leidraad van mijn verblijf in Can Tho en de oorzaak achter mijn met rijstepap besmeurde kleren. Maar ook de oorzaak achter mijn levenslessen en ook mijn diepe bewondering voor de gehandicapten in Vietnam, want het leven als gehandicapte is beslist niet makkelijk hier.
Ik kwam aan in Can Tho als nummer zeven onder de vrijwilligsters in het vrijwilligershuis. Jammer genoeg geen mannen die zich in zetten voor de goede zaak, maar met mijn huisgenotes had ik het gelukkig meer dan getroffen! Phuong, onze Vietnamese contactpersoon voor de vrijwilligersprojecten, nam me meteen mee uit eten achter op de brommer, waar ik vervolgens te horen kreeg op welke projecten ze mijn hulp konden gebruiken. Ik zal beginnen met mijn zwaarste project, the city orphanage. Hier verblijven dertig (zwaar) geestelijk en lichamelijk gehandicapte weeskinderen en twintig gezonde babies en peuters. Met verblijven bedoel ik op de grond liggen, want meer activiteit staat er niet op het programma voor het meerendeel van de lieve, kwijlende vaak spastische gehandicapten. Over de weerzinwekkende geur zal ik niet uitwijden. Ik vind het moeilijk om the city orphanage te omschrijven, want aan de ene kant is het verschrikkelijk om de door agent orange misvormde kinderen met waterhoofden de hele dag stil in hun bedje te zien liggen als voer voor de muggen en vliegen, maar aan de andere kant is er niks fijner dan zo'n haast levenloos kindje op te pakken en hem te zien genieten van de aandacht en aanraking. Drie middagen in de week stap ik dan op mijn fietsje samen met een andere vrijwilligster (met gevaar voor eigen leven tussen de chaos van honderden scooters) en een zak vol speelgoed om voor de enige entertainment die de weeskinderen krijgen te zorgen. Meestal word ik warm onthaald door mijn geweldige eenogige vriend met opengehemelte en drie vingers die meteen op mijn rug klimt en de grootse lol heeft. Part of the job is het eten geven van de kinderen: knop omzetten en accepteren dat je ondergespuugd wordt met rijst en eendenei voor een uur lang (per kind), want door het spasme is het voor de kinderen moeilijk te kauwen en te slikken. Geduld is het sleutelwoord in the city orphanage. De baby-afdeling heeft de moeder in mij naar boven gehaald, want al de schattige weesjes krijgen veel te weinig aandacht en wie ben ik om ze niet even een goede dosis liefde te geven? Kijk niet gek op, vader en moeders, als ik bij terugkomst een paar Vietnamese babies uit mijn backpack tevoorschijn tover.
Daarnaast heb ik een project waarbij ik drie ochtenden Engelse les geef aan lichamelijk gehandicapte volwassenen die de meest random spulletjes van kokosnoten maken om het hoofd boven water te houden. Na deze les zet ik mijn tocht voort naar de medicinman, een oud Vietnamees kruidenmannetje met één tand die we helpen met het hakken van kruiden, waarme hij de arme mensen 'geneest'. Het enthousiaste mannetje nodigt ook altijd een paar studenten uit die we helpen met Engels. Zo moest ik laatst een essay verbeteren over hoe geweldig uncle Ho (Ho chi minh) wel niet was. Portretten van Ucle Ho zijn hier overal te vinden en de Vietnamezen zijn ook beslist niet zuinig met de communistische vlag. Ik ben zelfs uitgenodigd op een feestje van Vietnamese studenten om Ho's verjaardag te vieren en studenten hebben mij verteld dat iedereen op de universiteit van alle verschillende studies verplicht colleges moet volgen over Lenin en Marx. De studenten zijn verder niet er geinteresseerd in politiek 'omdat er toch maar één partij is', aldus mijn Vietnamese vrienden.
Verder ga ik een ochtend in de week naar een massagesalon waar blinde mensen massages geven om hun wat Engels bij te spijkeren, liedjes te zingen en over het leven te praten. Wel met een Vietnamese student als tolk, want lesgeven zonder een boek en woordenboek wat zij kunnen lezen is een lastige klus.
Dan is er nog een middag wanneer ik weer op mijn fietsje stap om langs het water van de mekong naar het charity hospital te cruisen om te helpen met eten voorbereiden voor arme patienten. De Vietnamese vrouwtjes daar zijn ontzettend lief en willen me altijd aanraken, omdat ze vinden dat ik op een (lange) pop lijk... We helpen ook met rijst uitdelen aan de familie van de patienten en de arme bevolking.
Een druk maar ontzettend waardevol programma, omdat ik er omgekeerd ook veel voor terug krijg. Een lachend weeskindje of een 'thank you very much, teacher!' maakt met helemaal gelukkig. Het doet me ook veel meer de waarde van de vrijheid en de gezondheid van mijn eigen leven beseffen, maar ook de mogelijkheid om dit te delen met anderen die het minder getroffen hebben.
Het leuke aan vrijwilligerswerk en wonen in een typisch Vietnamese stad is dat we om de dag wel worden uitgenodigd door Vietnamezen om wat te gaan doen. Zo heb ik vanochtend vroeg een vier gangendiner weggewerkt bij onze overbuurman die een housewarming gaf, zijn we gisteravond megeweest naar een nightclub waar wat dronken Vietnamezen stonden te springen, heb ik achterop de brommer naar de zonsondergang gekeken over de mekong op de langste brug van zuidoost-Azie, hebben we onze huisvriend Li geprobeerd te leren zwemmen en ga ik volgende week op de valreep nog naar een bruifloft van mijn gehandicapte student. Tussen al dit door heb ik gelukkig ook nog tijd gevonden om me op een klein bootje naar de floatingmarkets te laten varen waar de vrouwen met rijsthoedjes vrolijk in de weer waren met ladingen ananassen en bananen. En niet te vergeten mijn weekendje Phu Quoc, rijk aan prachtige verlaten witte stranden met helderblauw water en palmbomen, en helaas ook rijk aan een enorm vogelspin lookalike nest in mijn strandbungalow, waardoor ik de volgende ochtend geen twee keer hoefte te denken of mijn naam haas was.
Ik hoop jullie zo een aardig beeld te hebben gegeven van mijn leven hier als Vietnamees, al zijn mij de opmerkelijke dingen al aardig gewoon. Gebraden hondenkoppen op de markt, massages voor twee knaken en eetkraampjes na elke vijf meter (ik kan officeel bevestigen dat ik acht kilo ben aangekomen), ik kan er geen genoeg van krijgen!
Tot sneller dan ik bij kan benen,
Floor
Over tot de gehandicapte Vietnamezen, de leidraad van mijn verblijf in Can Tho en de oorzaak achter mijn met rijstepap besmeurde kleren. Maar ook de oorzaak achter mijn levenslessen en ook mijn diepe bewondering voor de gehandicapten in Vietnam, want het leven als gehandicapte is beslist niet makkelijk hier.
Ik kwam aan in Can Tho als nummer zeven onder de vrijwilligsters in het vrijwilligershuis. Jammer genoeg geen mannen die zich in zetten voor de goede zaak, maar met mijn huisgenotes had ik het gelukkig meer dan getroffen! Phuong, onze Vietnamese contactpersoon voor de vrijwilligersprojecten, nam me meteen mee uit eten achter op de brommer, waar ik vervolgens te horen kreeg op welke projecten ze mijn hulp konden gebruiken. Ik zal beginnen met mijn zwaarste project, the city orphanage. Hier verblijven dertig (zwaar) geestelijk en lichamelijk gehandicapte weeskinderen en twintig gezonde babies en peuters. Met verblijven bedoel ik op de grond liggen, want meer activiteit staat er niet op het programma voor het meerendeel van de lieve, kwijlende vaak spastische gehandicapten. Over de weerzinwekkende geur zal ik niet uitwijden. Ik vind het moeilijk om the city orphanage te omschrijven, want aan de ene kant is het verschrikkelijk om de door agent orange misvormde kinderen met waterhoofden de hele dag stil in hun bedje te zien liggen als voer voor de muggen en vliegen, maar aan de andere kant is er niks fijner dan zo'n haast levenloos kindje op te pakken en hem te zien genieten van de aandacht en aanraking. Drie middagen in de week stap ik dan op mijn fietsje samen met een andere vrijwilligster (met gevaar voor eigen leven tussen de chaos van honderden scooters) en een zak vol speelgoed om voor de enige entertainment die de weeskinderen krijgen te zorgen. Meestal word ik warm onthaald door mijn geweldige eenogige vriend met opengehemelte en drie vingers die meteen op mijn rug klimt en de grootse lol heeft. Part of the job is het eten geven van de kinderen: knop omzetten en accepteren dat je ondergespuugd wordt met rijst en eendenei voor een uur lang (per kind), want door het spasme is het voor de kinderen moeilijk te kauwen en te slikken. Geduld is het sleutelwoord in the city orphanage. De baby-afdeling heeft de moeder in mij naar boven gehaald, want al de schattige weesjes krijgen veel te weinig aandacht en wie ben ik om ze niet even een goede dosis liefde te geven? Kijk niet gek op, vader en moeders, als ik bij terugkomst een paar Vietnamese babies uit mijn backpack tevoorschijn tover.
Daarnaast heb ik een project waarbij ik drie ochtenden Engelse les geef aan lichamelijk gehandicapte volwassenen die de meest random spulletjes van kokosnoten maken om het hoofd boven water te houden. Na deze les zet ik mijn tocht voort naar de medicinman, een oud Vietnamees kruidenmannetje met één tand die we helpen met het hakken van kruiden, waarme hij de arme mensen 'geneest'. Het enthousiaste mannetje nodigt ook altijd een paar studenten uit die we helpen met Engels. Zo moest ik laatst een essay verbeteren over hoe geweldig uncle Ho (Ho chi minh) wel niet was. Portretten van Ucle Ho zijn hier overal te vinden en de Vietnamezen zijn ook beslist niet zuinig met de communistische vlag. Ik ben zelfs uitgenodigd op een feestje van Vietnamese studenten om Ho's verjaardag te vieren en studenten hebben mij verteld dat iedereen op de universiteit van alle verschillende studies verplicht colleges moet volgen over Lenin en Marx. De studenten zijn verder niet er geinteresseerd in politiek 'omdat er toch maar één partij is', aldus mijn Vietnamese vrienden.
Verder ga ik een ochtend in de week naar een massagesalon waar blinde mensen massages geven om hun wat Engels bij te spijkeren, liedjes te zingen en over het leven te praten. Wel met een Vietnamese student als tolk, want lesgeven zonder een boek en woordenboek wat zij kunnen lezen is een lastige klus.
Dan is er nog een middag wanneer ik weer op mijn fietsje stap om langs het water van de mekong naar het charity hospital te cruisen om te helpen met eten voorbereiden voor arme patienten. De Vietnamese vrouwtjes daar zijn ontzettend lief en willen me altijd aanraken, omdat ze vinden dat ik op een (lange) pop lijk... We helpen ook met rijst uitdelen aan de familie van de patienten en de arme bevolking.
Een druk maar ontzettend waardevol programma, omdat ik er omgekeerd ook veel voor terug krijg. Een lachend weeskindje of een 'thank you very much, teacher!' maakt met helemaal gelukkig. Het doet me ook veel meer de waarde van de vrijheid en de gezondheid van mijn eigen leven beseffen, maar ook de mogelijkheid om dit te delen met anderen die het minder getroffen hebben.
Het leuke aan vrijwilligerswerk en wonen in een typisch Vietnamese stad is dat we om de dag wel worden uitgenodigd door Vietnamezen om wat te gaan doen. Zo heb ik vanochtend vroeg een vier gangendiner weggewerkt bij onze overbuurman die een housewarming gaf, zijn we gisteravond megeweest naar een nightclub waar wat dronken Vietnamezen stonden te springen, heb ik achterop de brommer naar de zonsondergang gekeken over de mekong op de langste brug van zuidoost-Azie, hebben we onze huisvriend Li geprobeerd te leren zwemmen en ga ik volgende week op de valreep nog naar een bruifloft van mijn gehandicapte student. Tussen al dit door heb ik gelukkig ook nog tijd gevonden om me op een klein bootje naar de floatingmarkets te laten varen waar de vrouwen met rijsthoedjes vrolijk in de weer waren met ladingen ananassen en bananen. En niet te vergeten mijn weekendje Phu Quoc, rijk aan prachtige verlaten witte stranden met helderblauw water en palmbomen, en helaas ook rijk aan een enorm vogelspin lookalike nest in mijn strandbungalow, waardoor ik de volgende ochtend geen twee keer hoefte te denken of mijn naam haas was.
Ik hoop jullie zo een aardig beeld te hebben gegeven van mijn leven hier als Vietnamees, al zijn mij de opmerkelijke dingen al aardig gewoon. Gebraden hondenkoppen op de markt, massages voor twee knaken en eetkraampjes na elke vijf meter (ik kan officeel bevestigen dat ik acht kilo ben aangekomen), ik kan er geen genoeg van krijgen!
Tot sneller dan ik bij kan benen,
Floor
-
29 Mei 2011 - 10:59
MAM En PAP:
Een mooiere afsluiting van deze prachtige reis kunnen wij ons, als ouders niet wensen. Zo warm en betrokken als je je over anderen ontfermt. En met die aanstekelijke humor erbij! Wij kunnen ons helemaal voorstellen dat je daar op je plaats bent en wezenlijk iets bijdraagt. Wij zijn heel trots op je!!
We genoten intens van 'jouw kijk op de wereld', maar vinden het heerlijk dat we de dagen nu af kunnen tellen. Dikke kussen van ons beiden.
-
29 Mei 2011 - 11:13
Anneke:
Ha Floor,
Opnieuw ben ik enorm onder de indruk van je verhaal. Het is haast niet voor te stellen wat jij in deze maanden allemaal gezien en beleefd hebt. Je Vietnam-verslag met de zo veelzeggende beelden raakt. Wat een goed werk doe je daar! Liefde & aandacht, het mooiste dat je kunt geven!
Heb nog heel goede weken waar je gaat!
Tot thuis! Anneke
-
29 Mei 2011 - 12:07
Vx:
beste Floor,
wat leuk dat ik in je adresboek ben beland en dat ik dus ook maandenlang heb kunnen genieten van je prachtige en mooi verwoorde (:-)) verhalen. Wat heb jij een bijzondere dingen meegemaakt!
Ik weet niet wanneer je weer thuiskomt, maar een regelmatige update van je leven zal ik dan wel niet meer krijgen, dus beste Floor, het ga je goed en graag tot ziens!
hartelijke groeten, vx -
29 Mei 2011 - 12:58
Marten Loonstra:
Lieve Floor,
Dank voor dit heel bijzondere verslag!! Je kunt de Mount Everest beklimmen, olifanten een goeie oude dag bezorgen, maar de foto van dat eenogige kereltje op jouw rug vond ik honderd keren mooier; bewijs dat je niet voor niets bent geweest!!!
Liefs Marten -
29 Mei 2011 - 14:04
Birgitte:
Nou respect hoor Floor, de foto's zeggen veel en maken indruk, zeker nadat je jouw verhaal hebt gelezen. Die acht kilo zag ik nog niet zo heel direct terug, wel een paar dacht ik, staat je goed hoor, je ziet er prachtig uit. Geniet nog maar lekker, aftellend naar het moment dat je de terugreis gaat aanvaarden. In ieder geval veel dank voor je mooie verhalen, liefs -
29 Mei 2011 - 14:16
Anoniem:
Aaaa floaa! Wat een cool verhaal gek!! Ik kan zo wat dingen copy paste-en naar mijn blog,lekker easy. Kannie wachten tot de tigers in uncle Ho's city!! See you soon little balloon.x -
29 Mei 2011 - 20:19
OmaSiet Havelte:
Wat een welbesteed half jaar heb jij genoten en beleefd. Trots en ontroerd ben ik na al je mailtjes. Hoop wel dat je hier weer kunt aarden zonder spinnen, slangen, olifanten en spanning.
Veel XXXXXX en veel groetjes. Tot gauw.
Oma -
29 Mei 2011 - 20:28
Jaap Loonstra:
Lieve Florentine,
Je verhaal doet me denken aan Roemenië 21 jaar geleden, waar we dezelfde situatie tegenkwamen. Ontroerend, zoals je je verhaal schrijft; het komt weer helemal boven. Wat een ervaring! Dank voor je prachtige verhaal.
Heel veel liefs van Frans en Jaap -
29 Mei 2011 - 22:51
Marjon Merkens:
Het weeshuis, heftig! Knap dat je dat kunt, petje af! Geniet van je laaste dagen. Dat strand ziet er ge-wel-dig uit. Bye -
30 Mei 2011 - 07:03
Bart Mol:
Wat een fantastisch verslag weer, als je terug bent moet je maar eens langs komen om er over te vertellen. Ik maar een diepe buiging voor je voor al dat mooie werk wat je tijdens je reis hebt gedaan. KLASSE hoor! tot gauw, xx Bart -
04 Juni 2011 - 12:44
Maja:
Wow Floor, klinkt super wat je daar allemaal doet! Niet simpel maar echt wel knap! Geniet er nog maar van en veilig thuis alvast binnen een goeie twee weken!! Maja xx -
20 Oktober 2011 - 15:32
Eveline:
hahahaha. ik heb net weer even goed gelachen om al die horrorfoto's en mister An. mooie herinneringen. x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
