Ik ben een Nepalees
Door: FloorLoonstra
Blijf op de hoogte en volg Floor
18 Februari 2011 | Nepal, Bhaktapur
Namaste!
Bedenk je een stal van 3 verdiepingen, zonder licht, zonder wc, met stenen keuken met zitplaatsen op de grond, een kamer waar de ratten letterlijk over je bed heen lopen met gastouders die geen Engels spreken. Dat is mijn leven nu. Ik schrijf dit verslag met de hand bij kaarslicht, zodat ik morgen nog net voor de powercut een internetcafe kan zoeken om dit te publiceren. Want dat is wel de grootste beperking hier in Nepal: de powercuts. Ik besef me nu hoe afhankelijk we zijn van stroom, want hier is maar 6 uur per dag stroom (en dan meestal van 3 uur s'nachts tot 8 uur 's ochtens) waardoor mijn 'huis' pikdonker is en het gebruik van kaarsen een ander doeleind heeft dan sfeerverlichting... Kortom, het voelt alsof ik in de middeleeuwen ben beland. Dit zal ongetwijfeld de meest authentieke ervaring worden van mijn reis.
Na een emotioneel afscheid van mijn kameraden in Shanghai vertrok mijn vliegtuig riching Delhi voor een tussenstop. In Shanghai werd mij vertldeld dat mijn bagage niet zou worden doorgelabeld, dus heb ik het gepresteerd om bijna de Indiase grens te passeren. Gelukkig riep een met zonnebril uitgeruste harige man nog net: no visa no entry, anders was ik het vliegveld nooit meer ingekomen. Na 6 uur wachten vervolgde mijn reis zich naar Kathmandu, waar Joyce van mijn vrijwilligerswerkorganisatie op mij wachtte. Aangezien mijn geliefde moeder mij op het hart had gedrukt mij warm aan te kleden, stond ik met uggs, fleecetrui en abercrombie vest te branden in de 20 graden. Met mijn gedachten nog in Shanghai was het wel even slikken toen ik door Joyce naar mijn tijdelijke onderkomen werd gebracht. Van het ene op het andere moment verliet ik Shanghai en betrad ik Bhaktapur. Woorden doen tekort (sorry voor de cliche) om deze stad te beschrijven; je moet het ervaren. Toch zal ik een poging doen. De lonely planet zegt dat Bhaktapur de best bewaarde middeleeuwse stad is van Nepal, waar veel locals nog steeds op de velden rond Bhaktapur leven en al hun spullen in de stad verkopen. Voor mij lijkt het net een filmset dor de tientallen tempels en pleinen met tempels waar je nauwelijks touristen tegenkomt en al het leven zich op straat afspeelt. Google foto's want ik kan hier niks uploaden!! Een mengeling van prachtig geklede hindoeistische vrouwen, donkere Nepalese mannen, kippen, honden en daarbij de geur van wierook, zand en 'dierenstal' maakt het decor compleet. Een rondleiding van 3,5 uur met de andere Nederlandse vrijwilligsters Willemijn, Annemiek en Maya was dan ook geen straf. Hoogtepunt van deze tour was wel de ceremonie bij de rivier, waar de Nepalezen de overleden personen verbranden en de as in de rivier uit strooien. Op deze eerstedag volgde een tweede introdag, met een ontbijtje op het dakterras van ons guesthouse gevolgd door een bezoek aan Kathmandu. Even rommelig en middeleeuws als Bhaktapur, maar veel groter, touristischer en minder authentiek. Aan backpackers echter geen gebrek en de sfeer is erg relaxed. Al meteen de eerste stappen gezet voor mijn trekking naar mount everest basecamp en een paar goede stappers aangeschaft. Waarschijnlijk ga ik alleen met een gids zodat ik mijn eigen tempo gedurende de 14 dagen kan houden, maar daar horen jullie nog over.
Het einde van de introductiedagen brak aan en als enige van deze nieuwe lichting vrijwilligers zocht ik mijn onderkomen bij een Nepalees gastgezin. Van te voren had Joyce verteld dat dit gastgezin nog nooit een gastgezin was geweest, dat het gezin erg traditioneel (?!) was en dat veel vrijwilligers het toch wel moeilijk hadden gevonden in een gastgezin. Ik was bang, zacht uitgedrukt. In het donker manouvreerde ik mij met mijn backpack door de straatjes, steegjes en pleinen samen met Joyce, om uiteindelijk in het donkerste steegje te stoppen. Moeders hing uit het raam en opende de deur met een koortsysteem waar ik nog maar weinig van snap. Namaste, Hello, was de enige vorm van wederzijdse communicatie, maar toch werd ik hartelijk ontvangen en dronken we meteen thee in mijn nieuwe kamer, die vergeleken met de rest van het huis een verademing is. Ik heb 1 van de 3 bedden, terwijl het gezin met 7 is (waarvan 2 uit huis wonen). Gelukkig kwam de jongste dochter (21 jaar) Sumi, die in hetzelfde huis voor gehandicapte kinderen werkt als ik, als snel thuis e kon ze mij van alles uitleggen in het Engels. Bij mijn eerste maaltijd in de stenen keuken op een verslete kussen ging ik namelijk al meteen de mist in door mijn bord met links een beetje omhoog te houden zodat ik bij het eenhandig eten niet zou knoeien. Hierdoor mocht ik niks meer aanraken en moest ik eerst mijn handen wassen bij een emmer met plastic kraantje voordat ik mijn geknoeide rijstkorrels op kon ruimen. Je moet namelijk na het eten eerst je geknoeide dingen weer op je bord doen (met rechts), vervolgens je bord afwassen met een lapje, je eigen handen wassen en afsluiten met het sprenkelen van water uit een ijzeren kannetje op de stenen vloer waar je gezeten hebt. Moeders en Sumi lieten mij zien dat na het eten de tanden worden gepoetst op een plekje voor de plaats waar je je behoefte doet, zoda je tandpasta daarna in het gat kan stromen. Tot slot nog even je gezicht wassen met een emmertje water en vader en broer welterusten wensen die in een hok naast ons water aan het pompen waren (het is de ene dag water, de andere dag stroom). Om 6 uur 's ochtends wekt mijn goede vriend de haan mij door om de 10 min drie keer te kraaien en mijn gastgezin die al druk aan het schreeuwen is. Om half 8 klopt er iemand op de deur wat betekent dat ik mijn tanden dien te poetsen en mijn gezicht te wassen. Gedouched wordt er niet. Om 8 uur een kopje thee met heel veel suiker en om 9 uur dal baht, de rijstmaaltijd die hier elke ochtend, middag en avond wordt gegeten.
Bij mijn eerste dag bij Swarga, het huis waar ik vrijwilligerswerk doe, kwam Joyce me gelukkig ophalen want de wirwar van steegjes maakte mij zeer ongerust. Mijn taak is het verfen in Swarga. De kindertjes zijn ontzettend lief en allemaal heel nieuwsgierig als ik met de verfpotten in de weer ben. Tijdens de lunch leer ik ze wat beter kennen. Ik zal het volgende verslag wat uitgebreider over Swarga schrijven. Na het vrijwilligerswerk (van half 11 tot half 5) drink ik thee met de vrijwilligers, Joyce, de kinderen en de didi's (soort aupair/hulp) van Swarga. Vervolgens keer ik terug naar mijn nieuwe huis vanwege het feit dat het onbeleefd is om ergens anders te eten omdat moeders anders denkt dat ik het eten niet lust. 's avonds en 's nachts heb ik het gezelschap van gezellige lieve witte ratten waarvan ik de staarten langs het plafond zie hangen. Een hele speciale manier om de Nepalese cultuur te leren kennen en ik moet zeggen dat ik er goed van geniet, op de ratten na dan... Mijn eerste aankomende weekend ga ik op pad met Maya, Leen, Willemijn en Annemiek om de Kathmandu vallei te verkennen en een douche te veroveren. Wederom is de communicatie moeilijk en spijt het mij dat ik zo weinig van me laat horen, maar het is nou eenmaal niet anders nu ik een Nepalees ben geworden...
Liefs, knuffels en een paar Nepalese kussen!
Bedenk je een stal van 3 verdiepingen, zonder licht, zonder wc, met stenen keuken met zitplaatsen op de grond, een kamer waar de ratten letterlijk over je bed heen lopen met gastouders die geen Engels spreken. Dat is mijn leven nu. Ik schrijf dit verslag met de hand bij kaarslicht, zodat ik morgen nog net voor de powercut een internetcafe kan zoeken om dit te publiceren. Want dat is wel de grootste beperking hier in Nepal: de powercuts. Ik besef me nu hoe afhankelijk we zijn van stroom, want hier is maar 6 uur per dag stroom (en dan meestal van 3 uur s'nachts tot 8 uur 's ochtens) waardoor mijn 'huis' pikdonker is en het gebruik van kaarsen een ander doeleind heeft dan sfeerverlichting... Kortom, het voelt alsof ik in de middeleeuwen ben beland. Dit zal ongetwijfeld de meest authentieke ervaring worden van mijn reis.
Na een emotioneel afscheid van mijn kameraden in Shanghai vertrok mijn vliegtuig riching Delhi voor een tussenstop. In Shanghai werd mij vertldeld dat mijn bagage niet zou worden doorgelabeld, dus heb ik het gepresteerd om bijna de Indiase grens te passeren. Gelukkig riep een met zonnebril uitgeruste harige man nog net: no visa no entry, anders was ik het vliegveld nooit meer ingekomen. Na 6 uur wachten vervolgde mijn reis zich naar Kathmandu, waar Joyce van mijn vrijwilligerswerkorganisatie op mij wachtte. Aangezien mijn geliefde moeder mij op het hart had gedrukt mij warm aan te kleden, stond ik met uggs, fleecetrui en abercrombie vest te branden in de 20 graden. Met mijn gedachten nog in Shanghai was het wel even slikken toen ik door Joyce naar mijn tijdelijke onderkomen werd gebracht. Van het ene op het andere moment verliet ik Shanghai en betrad ik Bhaktapur. Woorden doen tekort (sorry voor de cliche) om deze stad te beschrijven; je moet het ervaren. Toch zal ik een poging doen. De lonely planet zegt dat Bhaktapur de best bewaarde middeleeuwse stad is van Nepal, waar veel locals nog steeds op de velden rond Bhaktapur leven en al hun spullen in de stad verkopen. Voor mij lijkt het net een filmset dor de tientallen tempels en pleinen met tempels waar je nauwelijks touristen tegenkomt en al het leven zich op straat afspeelt. Google foto's want ik kan hier niks uploaden!! Een mengeling van prachtig geklede hindoeistische vrouwen, donkere Nepalese mannen, kippen, honden en daarbij de geur van wierook, zand en 'dierenstal' maakt het decor compleet. Een rondleiding van 3,5 uur met de andere Nederlandse vrijwilligsters Willemijn, Annemiek en Maya was dan ook geen straf. Hoogtepunt van deze tour was wel de ceremonie bij de rivier, waar de Nepalezen de overleden personen verbranden en de as in de rivier uit strooien. Op deze eerstedag volgde een tweede introdag, met een ontbijtje op het dakterras van ons guesthouse gevolgd door een bezoek aan Kathmandu. Even rommelig en middeleeuws als Bhaktapur, maar veel groter, touristischer en minder authentiek. Aan backpackers echter geen gebrek en de sfeer is erg relaxed. Al meteen de eerste stappen gezet voor mijn trekking naar mount everest basecamp en een paar goede stappers aangeschaft. Waarschijnlijk ga ik alleen met een gids zodat ik mijn eigen tempo gedurende de 14 dagen kan houden, maar daar horen jullie nog over.
Het einde van de introductiedagen brak aan en als enige van deze nieuwe lichting vrijwilligers zocht ik mijn onderkomen bij een Nepalees gastgezin. Van te voren had Joyce verteld dat dit gastgezin nog nooit een gastgezin was geweest, dat het gezin erg traditioneel (?!) was en dat veel vrijwilligers het toch wel moeilijk hadden gevonden in een gastgezin. Ik was bang, zacht uitgedrukt. In het donker manouvreerde ik mij met mijn backpack door de straatjes, steegjes en pleinen samen met Joyce, om uiteindelijk in het donkerste steegje te stoppen. Moeders hing uit het raam en opende de deur met een koortsysteem waar ik nog maar weinig van snap. Namaste, Hello, was de enige vorm van wederzijdse communicatie, maar toch werd ik hartelijk ontvangen en dronken we meteen thee in mijn nieuwe kamer, die vergeleken met de rest van het huis een verademing is. Ik heb 1 van de 3 bedden, terwijl het gezin met 7 is (waarvan 2 uit huis wonen). Gelukkig kwam de jongste dochter (21 jaar) Sumi, die in hetzelfde huis voor gehandicapte kinderen werkt als ik, als snel thuis e kon ze mij van alles uitleggen in het Engels. Bij mijn eerste maaltijd in de stenen keuken op een verslete kussen ging ik namelijk al meteen de mist in door mijn bord met links een beetje omhoog te houden zodat ik bij het eenhandig eten niet zou knoeien. Hierdoor mocht ik niks meer aanraken en moest ik eerst mijn handen wassen bij een emmer met plastic kraantje voordat ik mijn geknoeide rijstkorrels op kon ruimen. Je moet namelijk na het eten eerst je geknoeide dingen weer op je bord doen (met rechts), vervolgens je bord afwassen met een lapje, je eigen handen wassen en afsluiten met het sprenkelen van water uit een ijzeren kannetje op de stenen vloer waar je gezeten hebt. Moeders en Sumi lieten mij zien dat na het eten de tanden worden gepoetst op een plekje voor de plaats waar je je behoefte doet, zoda je tandpasta daarna in het gat kan stromen. Tot slot nog even je gezicht wassen met een emmertje water en vader en broer welterusten wensen die in een hok naast ons water aan het pompen waren (het is de ene dag water, de andere dag stroom). Om 6 uur 's ochtends wekt mijn goede vriend de haan mij door om de 10 min drie keer te kraaien en mijn gastgezin die al druk aan het schreeuwen is. Om half 8 klopt er iemand op de deur wat betekent dat ik mijn tanden dien te poetsen en mijn gezicht te wassen. Gedouched wordt er niet. Om 8 uur een kopje thee met heel veel suiker en om 9 uur dal baht, de rijstmaaltijd die hier elke ochtend, middag en avond wordt gegeten.
Bij mijn eerste dag bij Swarga, het huis waar ik vrijwilligerswerk doe, kwam Joyce me gelukkig ophalen want de wirwar van steegjes maakte mij zeer ongerust. Mijn taak is het verfen in Swarga. De kindertjes zijn ontzettend lief en allemaal heel nieuwsgierig als ik met de verfpotten in de weer ben. Tijdens de lunch leer ik ze wat beter kennen. Ik zal het volgende verslag wat uitgebreider over Swarga schrijven. Na het vrijwilligerswerk (van half 11 tot half 5) drink ik thee met de vrijwilligers, Joyce, de kinderen en de didi's (soort aupair/hulp) van Swarga. Vervolgens keer ik terug naar mijn nieuwe huis vanwege het feit dat het onbeleefd is om ergens anders te eten omdat moeders anders denkt dat ik het eten niet lust. 's avonds en 's nachts heb ik het gezelschap van gezellige lieve witte ratten waarvan ik de staarten langs het plafond zie hangen. Een hele speciale manier om de Nepalese cultuur te leren kennen en ik moet zeggen dat ik er goed van geniet, op de ratten na dan... Mijn eerste aankomende weekend ga ik op pad met Maya, Leen, Willemijn en Annemiek om de Kathmandu vallei te verkennen en een douche te veroveren. Wederom is de communicatie moeilijk en spijt het mij dat ik zo weinig van me laat horen, maar het is nou eenmaal niet anders nu ik een Nepalees ben geworden...
Liefs, knuffels en een paar Nepalese kussen!
-
18 Februari 2011 - 12:39
OmaSiet Havelte:
Lieve schat, wat dapper!! Ook nog zo'n vrolijk verhaal schrijven over al deze ontberingen. Ik ben wel heel erg trots op je.
Doe maar net of die ratjes marmotten of konijntjes zijn maar aai ze maar niet.
Veel knuffels en aanmoedigingen. Dikke kus Oma. -
18 Februari 2011 - 13:23
Marten Loonstra:
Lieve Floor,
Had je dat ooit gedacht, een leven tussen de ratten? Ik lees je berichten met heel veel plezier en kijk er echt naar uit! Hopelijk valt de stroom niet helemaal uit. En verder, toen ik in Amsterdam studeerde mocht ik ook maar een keer per week onder de douche. Al dat gewas schijnt ook slecht te zijn.
Hou je taai en hoop gauw weer mer te horen.
Liefs,
Marten -
18 Februari 2011 - 13:27
Van Je Grote Zus:
Tjezus! Wat een verhaal! Misschien kan je wel met het muskietennet met iets fixen zodat je in ieder geval die ratten niet in je bed hebt! En zullen we oordoppen opsturen voor die haan? Wel leuk dat je in ieder geval kan communiceren met dat meisje van 21. Maar als je het daar niks vindt moet je dat gewoon tegen die joyce zeggen hoor!! En niet s'avonds alleen over straat hé? Ik heb meteen even bhaktapur gegoogeld, en wat ziet het er mooi uit, inderdaad een beetje middeleeuws!
Volgens mij wordt je van deze door jezelf genoemde authentieke ervaring echt een bikkel! Het klinkt zo stoer allemaal, ik ben trots op je hoor, dat je dat zo allemaal kan! Kan me voorstellen dat je je af en toe wel een beetje alleen moet voelen met je "huisgenoten", anders moet je gewoon met een kaars even lekker onze brieven open maken! Ik ga je snel een uitgebreide mail sturen zodat je die lekker kan openen als je weer in een internet café zit. Heeeeeel veel liefs, ik denk aan je! -
18 Februari 2011 - 17:39
Jakob Vlietstra:
We genieten van je verhalen en van je kennelijk onverwoestbare pogingen om andere volken te leren kennen en hen waar nodig te helpen.
Mijn hemel, ik zou wensen dat al je leeftijdgenoten uit hetzelfde hout waren gesneden (vergeef me ook het gebruik van een cliché).
Sterkte met de ratten
Jakob (een oud schoolgenoot van je Oma Sigrid). -
18 Februari 2011 - 19:38
Marjon Merkens:
Ik SLURP al je verhalen op!!!!! Wat een geweldig avontuur. Bye! -
18 Februari 2011 - 20:21
Birgitte:
Jeetje Floor, wat een verhalen! Hoop dat je een beetje filmt daar, laat die ratten dan maar buiten beeld...ik moet daar echt niet aan denken en vind je dus nog stoerder dan ik al dacht. Wat een tegenstelling met je leven hier. Enjoy en tot je volgende relaas. -
19 Februari 2011 - 08:18
Tineke En Tjebbe:
Hee Kanjer, 't is nog primitiever dan dat wij dachten he?! Fijn wel dat papa en ik Joyce ontmoet hebben in Nederland. Nu kunnen we het een en ander plaatsen en weten we dat het veilig en verantwoord is. Maar wat zijn we trots op je dat je niet bij de pakken (ratten) neer zit! Sorry van die 'noordpool' outfit. Tip: ga er lekker op zitten (zacht en warm) als je 's avonds bij kaarslicht je memoires schrijft. Dit laatste vooral blijven doen, want je schrijft geweldig! Dikke Hollandse kussen van je trotse ouders. -
20 Februari 2011 - 20:26
Rosanne Wortelboer:
Lieve floortje,
Wat een ontzettend heerlijke verhalen en wat schrijf je geweldig! En wat doet het me goed dat je verhalen me oprecht blij maken en niet zo laten voelen als de blogs van Jet Akkerman op facebook. Ik heb zo veel respect voor je, ik was gillend naar huis gegaan met die ratten en soms enigzins barre omstandigheden. Maar ik kan uit de verhalen van Shanghai en Nepal zeker opmaken dat je heel veel leert, plezier maakt en meemaakt en daar ben ik erg blij om. Ik kan niet wachten tot je over 120 dagen (dat geeft je reisstatus hier aan) terug bent en ik alle gekke maar mooie verhalen kan horen.. Ik zal je deze week een mailtje sturen met updates uit de Lage Landen ook al zullen helaas wat magertjes zijn naast jou verhalen. Pas goed op jezelf tak van me en we mailen!
Liefs Rosna -
21 Februari 2011 - 11:20
Henk-Jan:
Hey toffe Floor,
Je bent een echte bikkel hoor !
Wel een ander leven dan op de catwalk, of niet dan?
Goed verhaal en leuke schrijfstijl. Heerlijk om te lezen en al lezend word je makkelijk meegezogen in de sfeer daar. Kortom, blijven doen, want een hebt een grote schare lezers die je verhalen opnemen en ongetwijffeld met open mond volgen.
Houd je taai en blijf genieten ! Groeten, Henk-Jan
-
21 Februari 2011 - 16:15
Bigfoot!!:
Heey Floortje zozo de ene dag sta je te chillen met mensen op Terschelling en de andere dag ben je in een keer een wereld reisje aan het maken!!
knap hoor en hoop dat je het goed naar je zin hebt op de ratten na dan!!:) -
25 Februari 2011 - 11:06
Christel:
Lieve Floor,
Wat een verhaal! Wat een moed is er voor nodig om dat in je eentje allemaal te beleven
Het is heel leuk om te lezen wat je allemaal meemaakt.
Wat bijzonder hoe de mensen daar leven en wat ze maar hebben.
Met mij gaat het steeds beter, ik ben veel aan het sporten ( deed ik nooit)
en ik vind het nog leuk ook. Geestelijk is het af en toe moeilijk maar daar werk ik
hard aan. Al een paar keer bij het huiswerkhuis geweest, wel minder leuk
zonder jou en Margot.
Geniet lekker van alles en ik blijf je volgen.
Veel liefs Christel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
